De avonturen van Carina – deel 3
Twee vliegen in één klap
Terwijl ik net bijgekomen was van de eerste jurk, stond een maand later de volgende bruiloft al gepland. Veel tijd om uit te rusten had ik dus niet. Met alle leermomenten nog vers in het geheugen, zocht ik een week later zorgvuldig de nieuwe stoffen uit. Mijn oog was dit keer gevallen op het patroon van een mantel met bijbehorend jurkje. Ik wilde nu met katoen en leer gaan werken. Want die glibberstof bij mijn vorige experiment, dat was eigenlijk te hoog gegrepen.
Klaar voor de start, kwam ik op een maandagmorgen bij mijn moeder. Ik had mijn boodschapjes keurig gedaan. In mijn tas zaten alle nieuwe stoffen, het patroon, speciale leernaalden voor de naaimachine en garen. Maar waar ik geen rekening mee gehouden gehad, was dat de mantel gevoerd moest worden. En dat in de achterkant van de jurk een rits moest worden gezet. Hoe konden we zo gauw aan voeringstof en een rits komen. En dat op maandagmorgen, in Zuid-Scharwoude, een klein gehucht in West-Friesland, waar de enige stoffenwinkel op maandag potdicht zit? Terwijl ik mezelf al in gedachten halfnaakt op de bruiloft zag lopen in een semi-open jurk en een ongevoerde mantel, stond mijn moeder al bij de auto, voor een klein ritje door de polder. Want moeders hebben overal en altijd wel een oplossing voor. ‘Zij had zo haar adresjes.’
Een uur later dan gepland konden we inderdaad echt aan de slag. Eerst de patroondelen tekenen, uitknippen en ze daarna uit de stoffen knippen. De jurk zag er eenvoudig uit, maar die mantel, wat was dat een bouwpakket! Steekzakken? Voeren? Mouwen inzetten? Dit zou wederom op het vakmanschap van mijn moeder aankomen ☺ . Zij leidde, ik volgde. Samen waren we een goed team. En na twee dagen geconcentreerd werken, kletsen en koffie drinken, waren we klaar! Het eindresultaat was erg mooi! De mantel was heel netjes geworden en het jurkje zat als gegoten. En onder het mom van: ‘Ik heb nu toch eigenlijk al twee outfits in een gemaakt?’, trok ik twee weken later, bij bruiloft nummer 3, opnieuw mijn zelfgemaakte ensemble aan. Ik geef toe, ik heb dus gesmokkeld. Maar de gedachte dat ik tussen mijn werk door in twee weken tijd alweer een nieuwe creatie af had moeten hebben, gaf me iets te veel onrust. Ik kan me zo voorstellen dat mijn moeder zich daar volledig in kan vinden 😉
Carina gaf zichzelf een jaar geleden de opdracht om voor elk trouwfeest van vrienden voor zichzelf een nieuwe creatie te naaien. Hierover blogt zij voor Knipmode, lees haar vorige blog hier terug.
