Handige handen
Een tijdje terug bladerde ik door mijn oude schoolschriften en rapporten. Het viel me op dat de opmerkingen van mijn leraren allemaal op hetzelfde neerkwamen: ‘Carina kan goed leren, maar ze wil vooral tekenen en knutselen.’
En toch moet ik bekennen dat ik na de basisschool deze behoefte ondergeschikt heb gemaakt aan mijn drive om te presteren, ambities waar te maken en hard te werken. Helaas hield ik dat niet vol. Drie jaar geleden raakte ik overspannen en vanaf dag 1 begon ik weer met tekenen. Alsof mijn handen zeiden: “Hèhè, eindelijk heb je ons weer gevonden.” Wat begon met iedere dag tekenen, werd langzaam uitgebreid naar breien, naaien, zagen, boren, timmeren: kortom, ik ging steeds meer maken. Ik leerde van mijn ouders handige trucs en kwam erachter dat je van zelfmaken gelukkig wordt. En nu, een paar jaar later, ben ik gevraagd om voor de Knipmode te schrijven over mijn beleving van het zelf kleding maken. Ik ben geen professional, geen supertalent, maar gewoon een dertiger, die graag laat ziet dat je van zelfmaken gelukkig wordt.

De beproeving
Maar mijn optimisme heeft weleens de neiging door te slaan naar zelfoverschatting. Zo was ook het geval bij het naaien van mijn eerste outfit: een Roaring-Twenties-jurk – passend bij het thema van het avondprogramma van de grote dag. Ik had het al helemaal in mijn hoofd: dit zou een romantische lange jurk worden, van zachte gladde stoffen en kant. Ik had een mooi patroon gevonden en de stoffen zorgvuldig op de markt uitgezocht. Vol goede moed liet ik enkele dagen later mijn moeder de aankopen zien. Ik zie nog voor me hoe mijn moeders gezicht betrok toen ze de stof en het patroon goed bekeek. “Weet je wel zeker dat je dit wil?”, vroeg ze. Maar uiteraard was er geen weg meer terug. Samen zouden we er vast wel uitkomen. En ik kan je vertellen: dat is gelukt. Af en toe met flinke zweetdruppels op ons voorhoofd en hoorbaar hersengekraak, maar op de dag van de bruiloft van onze vrienden kon ik mij ’s avonds in mijn eerste homemade dress kleden. Wat een overwinning was dit. Mijn eerste outfit was achteraf gezien misschien iets te hoog gegrepen, maar uiteindelijk hebben we deze eerste beproeving goed doorstaan. Het volgende project zou ik iets realistischer te werk gaan.

Carina gaf zichzelf een jaar geleden de opdracht om voor elk trouwfeest van vrienden voor zichzelf een nieuwe creatie te naaien. Hierover blogt zij voor Knipmode, lees haar eerste blog hier terug.