Wat een statement-kledingstuk!

Broek nummer 2 uit Knipmode 8/23 trok meteen mijn aandacht deze maand. Wat een statement-kledingstuk! Die broek zegt: ‘Hier ben ik, ik sta er en mij krijg je niet klein.’. Zo’n symbolische pantalon kan ik wel gebruiken, dus ik ging ermee aan de slag.

Van A La Ville koos ik een cupro-linnenmix stof. Cupro is een hoogwaardig natuurproduct met een zijdeachtige touch. De combinatie met linnen zorgt ervoor dat de stof heel snel droogt en de antibacteriële eigenschappen van linnen overneemt. Het is een lichte, luchtige stof en dus perfect voor warme dagen. Ik twijfelde een beetje of de wel stof zwaar genoeg was voor zo’n volumineuze broek met ingeperste plooien, maar besloot het erop te wagen.

Voor ik eraan begon las ik het blogje van Maaike extra aandachtig. Je leert van de fouten van anderen, zeggen ze weleens. Maar in dit geval kreeg ik zelfs inspiratie van Maaikes ‘fout’. Het originele patroon is afgewerkt met een beleg, maar ik hou wel van broeken die hoog in de taille vallen en ik vond haar versie mét tailleband heel chique. Nog voor ik aan tekenen of knippen toe was wist ik al: zo’n tailleband wil ik ook. Meteen daarna besloot ik de broek ook zonder gulp te maken en met een rits in de zijnaad. In die soepele A La Ville-stof leek mij dat mooier. Ik ging dus voor een stoere look met elegante klasse.

Van de plooien had ik wel een beetje schrik. Op papier was het mij niet meteen duidelijk hoe ik ze moest vouwen. Daarom heb ik eerst mijn papieren patroondeel geplooid. Plooien vouwen in papier is een stuk makkelijker dan in stof. Valse plooien maken op dat moment niets uit en zo was ik er zeker dat ik het meteen juist kon doen met de stof. Het bleek eenvoudiger dan ik dacht. In de stof was het echter een heel ander verhaal. Bij Maaike las ik dat het vouwen makkelijk ging door de knipjes/merktekens op elkaar te leggen en dat de stof zich zo bijna vanzelf plooide. Mijn prachtige, soepele, vloeiende cuprostof leefde echter een heel eigen leven. Na een paar vruchteloze pogingen besloot ik de vouwlijnen met rolkrijt op de stof te tekenen. Daarna plooide ik de lijnen op de stof stukje voor stukje op elkaar en perste ze. Meteen daarna speldde ik de plooi over de volledige lengte vast om te voorkomen dat ze opnieuw openging terwijl ik de volgende plooi legde. Op die manier bracht ik alvast één broekdeel tot een goed einde. Moe van het geworstel met mijn plooien besloot ik eerst de achterpanden af te werken, en maakte ik een halve broek.

Blij met het halve resultaat kreeg ik nieuwe moed voor het tweede voorpand en de rest van de broek naaide ik vlotjes in elkaar. Intussen besefte ik wel dat mijn resultaat helemaal anders zou zijn wanneer ik een zwaardere stof had gekozen. In deze mooie cupro kan ik messcherpe plooien strijken, maar tijdens het dragen fladdert de stof overal heen. De plooien vallen dus niet mooi recht naar beneden. Het is een andere look, maar eigenlijk vind ik die niet slechter. Minder chique dan ik voor ogen had, maar wel lekker stoer.

Een tweede probleem waar ik tegenaan liep: deze broek strijken is enkel weggelegd voor gevorderden. Ligt het aan de soepele stof of aan mijn onhandigheid? Als ik een stukje van de broek wilde persen, maakte ik telkens valse plooien op een andere plek. Er vallen zoveel lagen stof over elkaar en die verschuiven elk op hun manier. Ter hoogte van de zak bijvoorbeeld, heb je een plooi en de twee delen van de zak. Dat zijn al snel vijf lagen stof boven elkaar. Strijk dat maar eens zonder valse plooien… Ik kan het dus niet! Mijn excuses aan de kritische lezeres, deze broek is niet perfect geperst. Het lukte mij gewoonweg niet en daar heb ik mij bij neergelegd.

Bij de broek maakte ik een zomers topje in een superleuke, speelse, soepele viscosetricot van Editex. Ik ben zo’n wijde broeken niet gewend, dus koos ik voor een aansluitend model dat wat tegengewicht zou bieden aan de fladderende pijpen. Ik naaide de Camellia top van Sola Patterns, een leuke mouwloos model met plooitjes bij de hals. Pas toen ik mijn volledige outfit klaar had, koos ik de schoenen die ik eronder wilde dragen. Ik maakte de broek zo lang mogelijk en draag er nu sandalen met plateauzolen onder. Dat verlengt mijn benen optisch, wat voor mijn lichaam met zo’n wijde broek onontbeerlijk is. Mijn lengte zit namelijk in mijn bovenlijf. Je zal mij dus heel vaak zien in broeken met een hoge taille en met pijpen die bijna over de grond slepen. Zo corrigeer ik mijn verhoudingen optisch en lijk ik langer dan ik ben.

Het resultaat? Dat is nog beter geworden dan wat ik voor ogen had. Wil je een strak geplooide broek? Dan kies je beter een iets zwaardere stof, maar voor een luchtige, fladderende, stoere statement-broek is cupro perfect. Of ik ze ooit nog eens ga strijken, daar ben ik niet zo zeker van. Ik ben benieuwd hoe dat eruitziet zonder de strak ingestreken plooien. In combinatie met mijn zomerse top kan het alvast niet misgaan!

Tot snel,
Lieve