Omdat deze maand de Knip zijn 45-jarige bestaan viert en er dus heel wat wordt teruggeblikt op de afgelopen decennia, vroegen mijn collega’s mij iets te schrijven over ‘hoe het toen was’. Ik ben namelijk lang geleden, ergens in een vorig leven, model geweest. Dat was in de zeventiger en tachtiger jaren; velen van jullie waren toen waarschijnlijk nog niet eens geboren! Ik moest er wel even over nadenken, voordat ik ‘ja’ zei tegen deze opdracht. Want het wordt zo gauw een oma-vertelt-verhaal, en daar ben ik niet zo van. Maar ik ben gezwicht, dus hier komt ‘t.

Dit is de voorkant van mijn ‘setcard’ uit die tijd. Eigenlijk een soort visitekaartje.

Model worden stond nooit op mijn wensenlijstje. Vanaf mijn twaalfde wist ik namelijk al wat mijn toekomst zou zijn: ik wilde lerares expressie worden. Daarvoor moest ik een opleiding volgen op de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar. Helaas bleek dat een grote teleurstelling. Ik heb het nog een half jaar volgehouden maar toen was het echt over en viel ik in het welbekende zwarte gat . Wat nu? Ik heb nog even pedagogie en filosofie gestudeerd, maar daar werd ik niet vrolijk van. Dus toen ik ‘ontdekt’ werd door iemand van een modellenbureau greep ik dat met beide handen aan. Het leek me een leuke tijdsbesteding en het verdiende ook nog behoorlijk. Ondertussen zou ik uitkijken naar een nieuwe interessante studie. Die is er dus nooit gekomen, want model zijn bleek ontzettend leuk! Ik was altijd al erg geïnteresseerd in mode en dan is het natuurlijk een feestje als je elke dag de mooiste kleren aan mag. Maar het ging er wel anders aan toe dan nu…..
Tegenwoordig hoeft een model alleen maar zichzelf mee te nemen naar een fotoshoot. Wel schoon gewassen (en geschoren) graag, maar verder, het een en ander voorbereiden, hoeft ze niet. Alles wordt immers voor haar gedaan tijdens de shoot. Er is een visagist die de make-up en het haar doet en er is een stylist die voor alle kleding en accessoires zorgt. Dat was in mijn tijd wel anders! Wij deden alles zelf. ’s Ochtends vroeg gingen de haren vast in de krul (met de Carmen-set; gebruikt iemand die krullers nog?)

En we sjouwden elke keer een flinke koffer mee.  Daarin zaten al onze make-up-spullen die we bewaarden in een gereedschapskist; je weet wel, zo’n uitvouwbare.

En een keur aan schoenen, sieraden, sjaals en hoeden. Soms gingen er ook kleren mee, want er waren klanten die wilden dat je een basisgarderobe meenam. En dan kon je maar beter met goeie spullen aankomen. Ik had daarom een aparte werkgarderobe met keurige blouses, broeken en rokken, want zelf liep ik er bij als een hippie, zoals elk model uit die tijd, met gebloemde broeken en kleurige tunieken.

Zo heb ik in die tijd natuurlijk ook voor de Knip gewerkt. Toevallig vond ik laatst nog wat foto’s. Op de foto met de drie meisjes sta ik links, en helemaal rechts staat Babette Cremer; inderdaad, de vrouw van Jan.

En weet je nou wat zo leuk is, die broekpakken die ik aan heb op de foto zijn weer helemaal hot! Kijk maar naar de foto’s van de laatste collectie van Prada en Altuzarra, en ook in de shows van Louis Vuitton, Derek Lam en Marni kwamen ze voorbij.

Zo zie je maar weer; alles herhaalt zich, maar is elke keer weer net even anders.

Groetjes Floor,
Styliste Knipmode